Η συλλογή

Το μικρό κορίτσι με τα σγουρά φουντωτά μαλλιά φόρεσε το κόκκινο φουστάνι του, τα μαύρα λαστιχένια παπούτσια του και βγήκε στην αυλή να παίξει με τους άθραυστους φίλους   του. Μια κάμπια από πράσινο μουράνο Ιταλίας, ένα κολεόπτερο από φυσητό γυαλί με αχνές γαλάζιες γραμμές, μια πασχαλίτσα από φίνο κρύσταλλο που όταν την γαργαλούσες σου χάριζε το καμπανιστό της γέλιο κι ένα σκαθάρι φτιαγμένο από γυαλί ηλίου που άκουγε αποκλειστικά beatles.                                                

 Το μικρό κορίτσι έστηνε την μικρή του συλλογή ολόγυρα κι έβαζε τον νάνο που είχε ξεχάσει να επιστρέψει στο παραμύθι της Χιονάτης να την φυλάει. Μόνιμο μέλημα του νάνου ήταν να προσέχει να μην πλησιάσει κανείς στην μηλιά. Από καιρό υπήρχε η υποψία ότι τα μήλα της ήταν αληθινά κι όποιος τα έτρωγε θα γινόταν πραγματικός. Δεν υπήρχε κάτι κακό σ' αυτό. Αλλά όταν κάτι είναι πραγματικό πονάει αν το πετάξεις με δύναμη και γίνεται χίλια κομμάτια όταν σπάει.

                                          
                                                      

N.STOEV

Σκόπιμα αποφεύγω τον τελευταίο καιρό να γράψω κείμενο με πολιτική χροιά, όχι από αδιαφορία ούτε από έλλειψη σκέψεων μα γιατί πιστεύω ότι η ψήφος του καθενός μας, δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα θετικής ή αρνητικής επιρροής που δεχόμεθα από άλλους πολίτες αλλά αποτέλεσμα ζύμωσης κι εσωτερικής διεργασίας σύμφωνης με τα μηνύματα κι ερεθίσματα που έχουμε εισπράξει το χρονικό διάστημα που προηγείται της προεκλογικής περιόδου.
Μόνιμα γυρνάνε στο μυαλό μου σχεδόν απομονωμένοι οι στίχοι του Γ.Σεφέρη από το σπίτι κοντά στη θάλασσα
"-το κυνήγι ήταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια-" 
αλλά και οι στίχοι του Γ.Ρίτσου:
Η πολιτεία μας είναι δω.
Είναι παντού η πολιτεία μας.
Κουρελιασμένα πρόσωπα 
ένα καταφαγωμένο χαμόγελο
-τα βράδια τους είδαμε ορθούς
μπροστά στο γκρεμισμένο κατώφλι τους
ν' αποστηθίζουν τους αιώνες.
Μες στη φωνή τους ανασαίνει η πολιτεία μας.


Μια νέα κοπέλα καταμόναχη στο λαϊκό ζαχαροπλαστείο
δαγκώνει βουβά το μαντήλι της
μην ταπεινώσει τον κόσμο με την πείνα της.
Μες στο μαντήλι της είναι διπλωμένη η πολιτεία μας.


Ας έχουμε στο μυαλό μας πως ότι σπείρουμε θα θερίσουμε...
Καλό μήνα!

Η μύγα

Ο άντρας μύγα εκτελούσε χαμηλές πτήσεις μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος προσπαθώντας να ισιώσει τα τσαλακωμένα του φτερά. Όχι, δεν τα είχε τσαλακώσει εκείνη, δεν ήταν δική της δουλειά. Ήταν ερευνήτρια στην εταιρεία "το φαινόμενο της πεταλούδας" και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο της μελετούσε μυθιστορηματικές ηρωίδες και κατέγραφε τις ερωτικές τους συνήθειες. 
Ο άντρας μύγα συνέχισε να πετάει για λίγο. Ύστερα έχωσε το πόδι της καρέκλας ανάμεσα στα πόδια του κι αυνανίστηκε με τόση ένταση που  την στιγμή της κορύφωσης λίγο έλειψε να ξεριζώσει τα γεννητικά του όργανα. Δεν είχε προλάβει καλά καλά να τελειώσει όταν πέταξε  στο επόμενο καρεκλοπόδαρο  κι ύστερα στο επόμενο. Η γυναίκα τον κοιτούσε με οίκτο κι απογοήτευση. 
-Βλέπεις; της φώναξε η μύγα με φωνή κόκκορα, δεν μου λείπεις... Ποτέ δεν μου έλειψες.
- Θα σου έλειπα, απάντησε εκείνη ήρεμα, αν ήσουν βασιλιάς, αλλά δεν είσαι. Ο βασιλιάς δύναται να πηδηχτεί μόνο με τον θρόνο του κι όχι με την κάθε τυχαία καρέκλα που συναντά μπροστά του. Εξάλλου ποτέ δεν κατάφερα να αισθανθώ την παραμικρή συμπάθεια για τις μύγες.
Βουίζουν πολύ χωρίς λόγο. Είναι φορείς τόσων ασθενειών και δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά ενόχληση, τρέφονται με τον εμετό τους κι είναι άχρωμες. Το γεγονός ότι ξέχασα για λίγο το παράθυρο ανοιχτό και μπήκες δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε υποστώ για την υπόλοιπη σύντομη ζωή σου.
-Αν με φιλούσες θα γινόμουν πρίγκηπας, ούρλιαξε ο άντρας, αλλά δεν το έκανες. Ήθελες μόνο να σε κυνηγάω...
Κουράστηκα να σε κυνηγάω. Μείνε λοιπόν με τον εγωισμό σου.
-Δεν μου λείπουν οι πρίγκιπες, είπε εκείνη κοιτάζοντάς τον για τελευταία φορά. Το βασίλειο μου λείπει, συμπλήρωσε ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα. Φύγε τώρα και μην ξανάρθεις ποτέ. Πήγαινε να πετάξεις στον κήπο. Δέκα σκυλιά και πέντε γάτες αφόδευσαν πριν λίγο. Πήγαινε να φας , να χορτάσεις. Πήγαινε, είπε πιο αποφασιστικά αρπάζοντας μια κόκκινη μυγοσκοτώστρα που κρεμόταν στον τοίχο.
Ο άντρας μύγα πέταξε μακριά. 
Κάποιοι είπαν ότι τον είδαν να τριγυρνάει στον πισινό μιας αγελάδας, μαζί με εκατοντάδες ομοίους του, να γλύφει σχολαστικά  και να πετάει χαρωπά. 
Η γυναίκα αποκοιμήθηκε στα καθαρά της σεντόνια διαβάζοντας το "τέλος της ζήλειας". Πάντα μετά την έκτη σελίδα νύσταζε αφόρητα.

A. Kowch

Στα όνειρα της θα συναντούσε αυτό που επιθυμούσε, τίποτα λιγότερο.

Το δίλημμα

                     

Το βράδυ της Ανάστασης έπρεπε να πάρω αυτό το χάπι που ήταν πιο μεγάλο από το στόμα μου. Η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου με κοιτούσε ατάραχη. Την κατάπια χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η κοιλιά μου έγινε ένα μεγάλο διάφανο πορτοκαλί μπαλόνι. Ζεστάθηκαν όλα τα έμβρυα που ζούσαν μέσα της κι άρχισα να γεννάω ασταμάτητα.  Αναρωτιέμαι τι είναι προτιμότερο, να μαζέψω τα αίματα ή να ξαναβάλω την λάμπα στην θέση της...
Από ένα ερωτηματικό θα πνιγώ μια μέρα, να το θυμάσαι. Θα κρατήσει όμηρο τον λαιμό μου και δεν θα έχω να του δώσω τα λύτρα μιας απάντησης.

Boris Grigoriev- les enfants

Νυχτερινό 1

Ήταν ο καπνός του τσιγάρου μου που ανέβαινε στο ταβάνι και στριφογύρναγε προκλητικά αγκαλιά με τους καπνούς των άλλων χωρίς να νοιάζεται για συστάσεις.
Ήταν το φθηνό βλέμμα του άντρα που καθόταν απέναντι μου και προσπαθούσε να βρει τρόπο να παζαρέψει το δικό μου που ήταν κλειδωμένο στο χρηματοκιβώτιο μαζί μ' ένα κομμάτι από δέρμα φιδιού για να του φέρνει τύχη.
Ήταν ο τραγουδιστής που έλιωνε από τα πάθη του κι από την ναρκωμένη αναπνοή του κι η μουσική που σε παρακινούσε να κάψεις τα ξεχασμένα σκουπίδια πριν σε πνίξει η βρώμα.
Ήταν το ποτήρι με το ποτό που μέσα του βουλιάζει ο καθρέφτης μου και με κάνει να τα βλέπω όλα διπλά ενώ ασφυκτιώ και στα μονά.
Ήταν οι άνθρωποι που συνέχεια μπερδεύουν αυτή που γράφει μ' αυτή που κρατάει το στυλό και δεν ξέρουν σε ποια να μιλήσουν και τι να πουν.
Ήταν το πάτωμα που περπατάει περισσότερο από τα πόδια που το διακοσμούν κι έχει να πει ιστορίες που μπορεί και να μην βαριέμαι να τις ακούσω.
Ήταν η γυναίκα που μισεί τους ποιητές γιατί επιτρέπουν στο άσπρο χαρτί  να τα ρουφήξει όλα κι ύστερα τσιγκουνεύονται μισό χαμόγελο.
Ήταν και η άλλη που τους συμπαθεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ήταν η νύχτα που τινάζει το μαύρο της χαλί και γεμίζει σκόνες από αστέρια το κεφάλι μου και το αναγκάζει να φτιάχνει ιστορίες για να τη βγάλει καθαρή.
Ήταν όλα εκεί, στην γνωστή τους θέση 
μα εγώ έλειπα.

Περίτεχνη κόμμωση

Έχω έναν φίλο που ζει στη γυάλινη πεδιάδα και μ' αγαπάει πολύ.
Τα μαλλιά του είναι κίτρινα σαν τα φύλλα του φθινοπώρου κι όταν δεν έχουμε τι να κάνουμε ζωγραφίζουμε επάνω τους λουλούδια.
Άλλες φορές ακούμε την θλίψη μας να πέφτει σα σιγανή βροχή πάνω στην τσίγκινη πανοπλία μας.
Μια μέρα θα έρθει να με βρει και θα με κλείσει σ' ένα σπιρτόκουτο για να μη με χάσει. Μόλις τελειώσουν τα σπίρτα  θα με βάλει σ' ένα κανονικό σπίτι.
Εκεί θα μπορούμε με την ησυχία μας να νοσταλγούμε τις μέρες που εκείνος έμενε στην γυάλινη πεδιάδα κι εγώ ζωγράφιζα λουλούδια στα φύλλα του.
Τι όμορφη που είναι η ζωή εξ αποστάσεως...


Στην anti ka

Εκτόπλασμα

Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του
Έπειτα πίνει coca cola για να τα χωνέψει
Την ώρα των διαφημίσεων
φτύνει τα κόκαλα κουκούτσια
στην άγονη άσφαλτο
για να σιγουρευτεί ότι δεν θα ξαναφυτρώσουν.
Κάποτε η τροφή τελειώνει
μα το φαρμακείο της Κίρκης διανυκτερεύει
γεμάτες ζωντανούς νεκρούς οι αποθήκες του
κάθε λογής  βοτάνια στολίζουν τα ράφια του.
Κάποιοι τα θέλουν για να ξεχνούν τη φύση τους
Άλλοι για να αντέχουν τις ώρες που τους μηρυκάζει
ο Θεός. 
Όσο για μένα περνώ αρκετό χρόνο εκεί
αγοράζοντας γάζες σε όλα τα μεγέθη
Δένω και ξεδένω 
επιμελώς την αιώνια αιμορροούσα πληγή στην φτέρνα
αφού δεν βρήκα ακόμη τρόπο να την κάνω άτρωτη.

Πρελούδιο 2

Μια βελούδινη κάμπια
φώλιαζε κάτω από την γλώσσα της.
Στα μικρά της ποδαράκια 
εκκολάπτονταν αυγά ευτυχίας.
Τα συγκέντρωνε ώρες πολλές
μέρες και νύχτες...
Μα ήταν τόσο απρόσεκτη
συνέχεια τα κατάπινε
και δεν προλάβαιναν να σκάσουν
άλλοτε τα έπνιγε στο σάλιο της.
Μπορεί και να μην ήθελε
ή να φοβόταν.

Ταχυδρομικό τέλος πληρωμένο

 Μ΄αρέσει ν' ανακαλύπτω μικρούς θησαυρούς. Πάντα μου άρεσε. Ένα όστρακο, ένα κομμάτι γυαλί που το στρογγύλεψε η θάλασσα, ένα ξερό φύλλο με ωραίο σχήμα. 

Στην ουσία τίποτα δεν έχει πραγματική αξία μέχρι την στιγμή που εσύ για κάποιο λόγο θα θελήσεις να το αποκτήσεις. Πόσα είναι τα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε αλλά μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για να πιστέψουμε το αντίθετο... Μεγάλη η λίστα αλλά κι ο πρόλογος για να πω τελικά ότι ακούγοντας το παρακάτω τραγούδι το μάτι μου έπεσε σ' ένα σχόλιο που έλεγε...
  
"Αν υπάρχει αληθινή νοσταλγία,είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε,για τις γυναίκες που ποτέ δεν κοιμηθήκαμε μαζί τους,για τους φίλους που δεν κάναμε.
Ανήκουμε σ' όλους τους τόπους που δεν γνωρίσαμε.... 
Όταν ακούω αυτό το τραγούδι γεμίζω με αληθινή νοσταλγία για όλα αυτά..."

Αυτός ήταν ο μικρός μου θησαυρός για σήμερα. Δυό γραμμές
κάτω από ένα τραγούδι. Δυό γραμμές με αποστολέα έναν άγνωστο άνθρωπο και παραλήπτες  άλλους άγνωστους ανθρώπους.