Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Ενδιάμεσα


Την έβλεπα να απλώνει ρούχα στη ταράτσα του τριώροφου.
Μια απλή καθημερινή σκηνή, θα πεις, ανάξια λόγου...
Δεν ξέρω.
Έτσι όπως φυσούσε ο αέρας κι έπαιρνε τα άσπρα σεντόνια 
και τα ένωνε με τα σύννεφα κι έτσι όπως φαινόταν κι αυτή μικρή και συγχρόνως θεόρατη ένα σκαλί κάτω από τον ουρανό, έμοιαζε αλλιώς.
Βλέπεις, είναι κάποιες μέρες που  καθαρίζει η ατμόσφαιρα και τότε νιώθω ότι  η ποίηση δεν γράφεται, μόνο αναπνέετε. Τις άλλες στέκεται αναποφάσιστη στο ενδιάμεσο, ανυπεράσπιστη στον ιδρώτα της πόλης.


   
( πηγή εικόνας : http://trigger.photoshelter.com )


Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Πινακοθήκη



Τοποθετημένο σε περίοπτη θέση
φωτισμένο με αντάξιους προβολείς
το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ
ξεφλούδιζε.
Ο καμβάς ξερνούσε
ανά τακτά χρονικά διαστήματα
αμφίβολες χρωματικές ποιότητες
διατηρούσε απαρέγκλιτα
σημεία που η πινελιά τοποθετήθηκε με σθένος.
Τα αυτιά μαράθηκαν κι έπεσαν
Στους δακρυγόνους αδένες
φύτρωσαν κροκοδείλια δάκρυα
άρεσαν στους επισκέπτες
συνοδευτικά με ολονύχτιους βρυχηθμούς
που αντιλαλούσαν στο στομάχι του
την ώρα που τους  χώνευε.
Η ασθένεια της παρακμής κράτησε καιρό
Μόνο κουκκίδες απέμειναν στο τέλος
κι ένας σκόρος παρθένος στη θέση της μύτης
να ροκανίζει ανόρεχτα χίλια εκτάρια μοναξιάς.
Ο συλλέκτης δεν άντεχε πια να το βλέπει.
Πίστεψε πως έχασε τα λεφτά του
το άφησε πίσω του.
Τι θλιβερό αστείο
αυτή η φράση, αυτή η πράξη.
Ότι αφήνεις πίσω σου
απλά δεν είναι μπροστά σου
Περιμένει υπομονετικά
τη στιγμή που θα γυρίσεις το κεφάλι
για να  γίνεις γλυπτό άλατος
στην αίθουσα τέχνης "Η γυναίκα του Λωτ".




Ποιητικό ύστερο :
Ξεθωριάζουμε, το πρόσεξες;
Και τα λόγια δεν είναι παρά πόρνες
ξεβάφονται βιαστικά, ξεπλένονται σχολαστικά 
λίγα λεπτά μετά την κορύφωση της ηδονής.

(εικόνα Alex Gross -Mixed Media on Antique Photograph)