Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Στιγμιαίος Μέλλοντας



Δεν έχω αυταπάτες
Ξέρω ότι θα παραμείνω μόνη μου
στο έλεος μιας εκκωφαντικής σιωπής
στολισμένης με φλυαρίες ασήμαντων γεγονότων.
Κάποτε θα ομορφαίνω 
Κάποτε θα ασχημαίνω
Από καιρό σε καιρό θα ερωτεύομαι
το θρόισμα των φύλλων
που είναι καταδικασμένα 
να εκτίσουν την ποινή τους το φθινόπωρο.


Μια μέρα θα ελευθερώσω
όλους τους λαγούς που κρύβω στο καπέλο μου
Θα τους αφήσω να τρέξουν
μέχρι την άκρη του ορίζοντα
Θα ανέβω στο κατώφλι μιας καινούργιας μέρας
φορώντας το λευκό μου φουστάνι
Θα στροβιλίσω τις ώρες μου
γύρω από τις αόρατες σου νότες.
ενώ εσύ θα απλώνεις ένα σύννεφο ομπρέλα
κάτω από τον ήλιο
που μας λιώνει τα όνειρα.


(φωτογραφία :Sea of Clouds by MattTheSamurai)







Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Άνω τελεία (μετεκλογική ενόραση)



Η βασίλισσα λικνίζοντας ελαφρά τους γοφούς της προχωρούσε σχεδόν χαριτωμένα προς την έξοδο με μια κίνηση ματ που από χρόνια  σχεδίαζε.
Ο βασιλιάς έστεκε αιώνια  μαρμαρωμένος σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παρευρισκομένων αλλά και του μύθου που έτσι τον ήθελε και που παντού υπάρχει, όπως διδαχθήκαμε από μια παλαιότερη διαφήμιση. 
Τα άλογα που είχαν αρχίσει να χάνουν την γυαλάδα τους και μερικά ακόμη και το σχήμα τους κάτω από το βάρος του παιχνιδιού που παιζόταν στις πλάτες τους, χλιμίντρισαν δυνατά χτυπώντας ταυτόχρονα με δύναμη τις οπλές τους πάνω στην σκακιέρα. Η βασίλισσα σκέφτηκε για μια στιγμή κι έπειτα είπε με στεντόρεια φωνή...
-Είναι που δεν έχουν ψωμί, φευ ας φάνε λοιπόν ευρωπαϊκό παντεσπάνι! 
-Τα πιόνια θέλουν να διατηρήσουν τα τετραγωνάκια που στέκονται είπε χαμηλόφωνα κάποιος.
-Κόψτε τους το κεφάλι! πρόσταξε η βασίλισσα κι αλλάξτε τους τα... νομίσματα.
Στο άκουσμα αυτής της διαταγής κάποιοι  έσπευσαν να κόψουν μόνοι τους το κεφάλι τους  για να μην μπουν σε μπελάδες αργότερα. *1
Έπειτα από χρόνια ο Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα αποφάνθηκε ότι αν τα άλογα αφηνίαζαν, οι αναβάτες θα έπεφταν κάτω και η παρτίδα θα είχε διαφορετική εξέλιξη. Ηλίου φαεινότερον.


Τάδε έφη Πυθία μασουλώντας ανόρεχτα τα φύλλα της, λόγω ζέστης και καταχνιάς, λίγο πριν ανοίξει την πόρτα του μαντείου κι αρχίσει να δέχεται προσφορές για franchise.
*1 (όρα ανάρτηση με τίτλο παρένθεση)



Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Παρένθεση

Ζωγραφικό έργο Carol Marin
Την μέρα που η Σαλώμη κατέληξε στον νευροχειρουργό, ύστερα από προβλήματα στον αυχένα, άπαντες αντιλήφθησαν ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Μόνο ο Ιωάννης συνέχιζε να πιστεύει ότι μόνοι μας τρώμε το κεφάλι μας κι ας έστεκε το δικό του άθικτο πάνω στο μπουφέ ανάμεσα στα λοιπά εδέσματα...

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Νυχτερινό 2



Έβραζε στο ζουμί του για δυο ολόκληρους χειμώνες και μια ξεδιάντροπη άνοιξη. Κάθε τόσο έχωνε την μαντεμένια κουτάλα βαθιά μέσα του, δοκίμαζε, σκληρό το κρέας και πως να μαλακώσει με τόση απουσία στο κόκκαλο.
Στο αριστερό πάνω ράφι, κλεισμένη στο τετράγωνο λαμαρινένιο κουτάκι του καφέ, η κόρη των ματιών του έγραφε συνταγές για τυφλούς ερωτευμένους και μελετούσε τους εναπομείναντες κόκκους πάθους κάτω από το μικροσκόπιο της θλίψης της. 
Κάπου κάπου σήκωνε το καπάκι, ξεμούδιαζε το βλέμμα της επάνω του. Ύστερα ξάφριζε τους αφρούς του θυμού του, κράταγε το νερό καθαρό.
Κάπου κάπου την ώρα που ο αετός του δάγκωνε το συκώτι χτύπαγε συνθηματικά την πόρτα στο κουτάκι της. Ύστερα άφηνε τους υδρατμούς της καρδιάς του ελεύθερους να τους εισπνεύσει εκείνη. 
Ένα μέτρο και λίγα εκατοστά τους χώριζαν κι όμως ήταν αδύνατο να συναντηθούν. Ήταν τα κενά αέρος που μεσολαβούσαν κι άφηναν τα στόματα να χάσκουν στην θέα της νοσταλγίας και τα χνώτα να στοιχειώνουν ορφανά.