Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Πρελούδιο 1



Μ' ένα ροζ κασκόλ και παπούτσια στενά
χώραγε δεν χώραγε μέσα τους μιά βόλτα
περπατούσα ξυστά δίπλα στα αυτοκίνητα
Το κασκόλ άρχισε να μακραίνει και να σκεπάζει την λεωφόρο
δυο μικρές πασχαλίτσες φύτρωσαν στην άκρη του
ξεκρέμασαν κάτι περασμένα καλοκαίρια
και κάρφωσαν ένα μεγάλο καρφί στην καρδιά του χειμώνα
μα δεν ξέρω αν τον σκότωσαν
ή αν θα βρικολακιάζει για καιρό μέσα μου.




12 σχόλια:

  1. χώραγε δεν χώραγε μέσα τους μιά βόλτα......


    Εξαιρετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα γιατί τέτοιο μένος εναντίον του χειμώνα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα βρε υπερβολική... Δεν τον ανατίναξα κιόλας
      (ίσως σε κάποιο επόμενο, μου βάζεις ιδέες)

      Διαγραφή
  3. υπέροχα τα μπλοκ σου!!
    καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με βρήκες κι ακατάστατη, με τα καρφιά στα χέρια...
      Σ' ευχαριστώ πολύ, καλωσόρισες!

      Διαγραφή
  4. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να ζωγραφίσω την εικόνα που ξετύλιξε ο λόγος σου !!!
    καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, αλλά προς το παρόν συναντώ δυσκολίες...γι' αυτό παραμένω διχασμένη προσωπικότητα:)
      Καλό απόγευμα

      Διαγραφή
  5. εϊ, εσύ... διχασμένη προσωπικότητα!!!!
    τι όμορφο το κέντημά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κομποβελονιά Βίκυ μου...ευχαριστώ. Εδώ τον κόμπο
      τον πέτυχα στο λαιμό καθότι το αντικείμενο μου ήταν κασκόλ.
      Να πάρεις μια μέρα και το δικό σου alter ego
      να έρθεις να φτιάξουμε κανένα ανεβατό, κανένα κομπλέν...
      Φιλάκια πολλά:)

      Διαγραφή
  6. τελικά ανακαλύπτω τι με ελκύει στη γραφή σου... θα προσπαθήσω να το χωρέσω μέσα σε λέξεις αν και είναι αρκετά δύσκολο... είναι λοιπόν αυτή η 'αλχημική' ζεύξη του σουρεαλιστικού άξονα με την ποιητική - τρυφερή μετατόπισή του, ταυτόχρονα, σε χρόνο και αισθητική - μοροφολογική θεώρηση... μοιάζει παράδοξο αλλά διαβάζοντας σε αισθάνεσαι πως σε λίγο, κάποιος θα σου πάρει το χαλί κάτω απ΄τα πόδια... από την άλλη, υφέρπει πάντα ένας σκληροτράχηλος αιφνιδιασμός, μια ριπή στο πρόσωπο... οι λέξεις ξέρουν τη θέση τους, οι προτάσεις ακλόνητες, δεν μπορείς να τις φανταστείς να λείπουν ή να... γεννάνε άλλες προτάσεις...
    έχω κι άλλες σκέψεις αλλά δεν θέλω να σε κουράσω... άλλωστε, είναι εντελώς προσωπική τούτη η οπτική...
    την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμμ σαν να μου τράβηξαν το φουστάνι κι έμεινα γυμνή... Στο κομμάτι που αφορά το συνειδητό μέρος της γραφής μου θα πρέπει να παραδεχτώ ότι είσαι απίστευτα εύστοχος.
      Είμαι περίεργη να δω πως θα λειτουργήσει η είσπραξη της οπτικής σου εν καιρώ, φαντάζομαι ότι όταν ανακαλύπτουν τον τρόπο που "εγκληματείς" αλλάζεις κάτι για να θολώσεις τα νερά.
      Κρίμα που δεν μου έγραψες όλες τις σκέψεις σου, όποτε έχεις διάθεση θα ήθελα πολύ να τις διαβάσω.
      Σ' ευχαριστώ πραγματικά για την εξαιρετική τιμή!

      Διαγραφή