Εδώ κι εκεί

Η άλλη όψη  στα ευρύχωρα νερά του Regarding Poetry. Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία! 

Η άλλη όψη

Μου είπαν ότι ζούσε σ΄ένα ενυδρείο.
Κυνηγούσε μικρές φυσαλίδες οξυγόνου κι έγλυφε τα τζάμια να διατηρούνται καθαρά.
Είναι σημαντικό να βλέπεις από μέσα έξω όσο και το αντίθετο.
Στις δώδεκα παρά ένα λεπτό έκλαιγε. 
Τα δάκρυα του έδιναν μια σχετική αλμύρα στο νερό κι έμοιαζε θαλασσινό. 
Προσομοίωση ζωής...
Στις δώδεκα και δύο λεπτά έβγαζε από την κατάψυξη
έναν μικρό ωκεανό και τον παρατηρούσε.
Ήταν όμορφος κι απέραντος μα δεν ήταν δικός του. Δεν είχε όρια, ούτε  σιγουριά, δεν υποσχόταν τίποτα. 
Στο ενυδρείο ήταν αλλιώς. Ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Στις δώδεκα και πέντε λεπτά αφού τον τοποθετούσε προσεκτικά  πίσω στην θέση του, ξάπλωνε σε μια γλιτσιασμένη  φτιαγμένη από πλαστικά φύκια αιώρα, για να κοιμηθεί.
Χνουδωτά κομμάτια πλαγκτόν της ζωής που είχε αρνηθεί του γαργαλούσαν την μύτη. 
Τα έσπρωχνε απαλά, μαζί τους και τα ίδια του τα όνειρα  που εκείνη την ώρα συνήθιζαν να έρχονται.
Στις οχτώ και δεκαέξι θα έστεκε στο ταμείο του φαρμακείου πληρώνοντας το φάρμακο για την αλλεργία.
 Στο ενυδρείο η ζωή είναι απλή, μόνο που απαγορεύονται τα ταξίδια.
Επιτρέπονται όμως οι αποσκευές. Θεωρούνται όργανα δολοφονικά.

(έργο Michael Sowa, πηγή εικόνας artistsandart.org )

Νυχτερινό 3

Ουρανοκατέβατη
μετρονόμος εναέριας κυκλοφορίας
χορευτικών παύσεων.
Αιωρούμενη
ορειβάτης πολιορκημένων αστερισμών.
Λαθρεπιβάτης
σε σώμα βόα σφιγκτήρα
Γλιστρούσε με χάρη στο σωλήνα της ζωής
ισορροπώντας στα όρια του ανέφικτου.
Τριβόταν με δύναμη επάνω του
έπειτα τον στραγγάλιζε ανάμεσα στα πόδια της
αφήνοντάς του μια μικρή ανάσα
ίσα ίσα για να μπορεί να αφουγκρασθεί
την στιγμή που θα του ψιθύριζε στο αυτί
Είσαι δικός μου
μέχρι το τελευταίο σου εν στύση μόριο.
                               

                                              
πηγή φωτογραφίας : http://midnightmartinis.tumblr.com

Regarding Poetry

Έχω την εντύπωση ότι τα ποιήματα που αρνούμαι να γράψω, τα βράδια βρυκολακιάζουν και ζητούν να πιουν μελάνι...

Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο Νικολόπουλο που με φιλοξενεί στο  Regarding Poetry  ανάμεσα σε εξαιρετικούς γραφιάδες.

Πρελούδιο 4

Λοιπόν σε θυμήθηκα... Έτσι όπως έγραφα στο μεταξωτό χαρτί με τα αγγελάκια που δεν μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω γιατί ήταν ελαττωματικά μα ούτε να τα πετάξω γιατί ήταν όμορφα.
Όταν τελείωσα με το γράψιμο ήταν αδύνατο να διαβάσω τις λέξεις. Είχαν φυτρώσει πεταλούδες στα βλέφαρα μου και ανοιγόκλειναν ρυθμικά κι αδυσώπητα τα εύθραυστα φτερά τους. Πάντα φυτρώνει κάτι εκεί που δεν το σπέρνεις. Είναι θέμα χρόνου.
Ο χρόνος έρχεται όταν δεν τον περιμένει κανείς. Κρατάει μια μεγάλη βελόνα και κλείνει τον κύκλο με μια κρυφή βελονιά. Τότε τα μάτια σου πετάνε αλλά δεν μπορούν να διαβάσουν.
Αυτά τα αγγελάκια φταίνε για όλα να το ξέρεις. Έχουν αυτό το αθώο ύφος και ξεγελάνε τον εκτυπωτή μου.

ζωγραφικό έργο Erica Kuhn

Ώρα νυχτερινή

Alta Plana - Cités obscures by Pierre Ceriano

Χρόνια πολλά...
Διάβαζε καθημερινά το βιβλίο του
Ώρα νυχτερινή
Σελίδα πέντε, σελίδα δέκα, σελίδα είκοσι
Προσεκτικά το ακουμπούσε στο κομοδίνο δίπλα του
Έκλεινε τα μάτια
Κοιμόταν
με το παράθυρο ανοιχτό να μπαίνει οξυγόνο
Κάθε μέρα το ίδιο
Χρόνια πολλά...
Μια μέρα 
Ώρα νυχτερινή
Σελίδα τριάντα, σελίδα σαράντα, σελίδα πενήντα
Έκλεισε το βιβλίο
Έκλεισε τα μάτια
Κοιμήθηκε
Δεν ξύπνησε ποτέ
Τον βρήκε η καθαρίστρια το επόμενο πρωί
Κάλεσε την αστυνομία
Μέχρι να έρθουν
ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο (του)
για να περάσει η ώρα.


Υπογράμμισε με μαρκαδόρο μια φράση που της άρεσε...

Γράφω για την ζωή. Γράφω, γράφω, μα δεν έχω παράπονο... Κι η ζωή με γράφει επίσης...

(στην Αθηνά με αγάπη )

Οι ανεπαίσθητες διαφορές της δημοκρατίας...

Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν  δούλοι για να κατασκευαστούν μνημεία όπως ο Παρθενώνας. 
Στην σύγχρονη χρησιμοποιήθηκε η κρίση για να κατασκευαστούν δούλοι.

untitled-by sweet rrramona

  Πηγή φωτογραφίας-midnightmartinis.tumblr.com       

        

Πρελούδιο 3

Στο όστρακο της μνήμης λατρεύεται η ανάμνηση.
Όσα έφυγαν είναι δεμένα με όσα θα έρθουν
Όσα χάθηκαν είναι ίσα με όσα θα βρεθούν.
Όσα κι αν γράψω δεν είναι παρά λόγια
Αποστεωμένες φλυαρίες τζιτζικιών 
στολίδια άριζα στο δέντρο της σιωπής.

Συνέταιροι στο ίδιο έγκλημα

Την ερωτεύτηκε για το δέρμα της
καθόταν και το παρατηρούσε ώρες
ν' αλλάζει κάτω από το φως του ήλιου
να γίνεται διάφανο, ύστερα ροζ, άλλοτε χρυσαφί
παρατηρούσε τις διακλαδώσεις των γαλαζοπράσινων νεύρων
τα σπασμένα  αγγεία και τα γερά.
Τον ερωτεύτηκε για τα μάτια του
που έλαμπαν σαν καρβουνάκια μέσα στη νύχτα.
Κάποτε πως του ρθε
πήρε τα καρβουνάκια του τ' ακούμπησε πάνω της
έτσι για να δει αν της ταιριάζει το σημάδι.
Κάποτε πως της ήρθε
πέταξε λίγο νερό στα μάτια του
κι έσβησαν τα καρβουνάκια.
Κι αφού άντεξαν κι οι δύο
είπαν να συνεχίσουν
μέχρι να φτάσουν στο τέλος
μέχρι να μην μείνει τίποτα
τίποτα που να τους θυμίζει
τίποτα που να τους πληγώνει.
Τίποτα. 
Κι εκεί στο τίποτα
άρχισαν να ψάχνουν με λύσσα 
για ένα κομμάτι απείραχτο δέρμα
για λίγο κρυμμένο κόκκινο στα μάτια
για μιαν ανάσα κάτω από τόνους χώματα.