Μπλε νιφάδες έπεφταν
από την τρύπα του ουρανού
πάνω στους γυάλινους ανθρώπους.
Σιωπή βαθιά
κι ύστερα
άρχισαν ένας ένας να σπάνε
σε χιλιάδες κομματάκια
μικρά σαν κόκκους ζάχαρης.
Πότισε ο χρόνος
κι από το χώμα φύτρωσε
ένα καινούργιο είδος
με μάτια ανθισμένα
και στην θέση της της γλώσσας
ένα κεντρί.
Πώς να μην ανθίσουν τα μάτια στη θέα των κόκκων, έστω και σαν, ζάχαρης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο σάουντρακ, πολυαγαπημένης ταινίας.
Μην το λες, τα δικά μου έχει τύχει και να γλαρώσουν από την πολλή ζάχαρη...
ΑπάντησηΔιαγραφή