"
Οι ανασφαλειές της προκλητικές και μισότρελες τριγύριζαν στους δρόμους κάθε βράδυ γυρεύοντας μια δόση αυτοπεποίθησης από τις αλάνες του τίποτα.Να έφταιγε ο μουχλιασμένος ουρανός των εμμονών που είχε κατασκηνώσει μέσα της;
Να έφταιγε η χύτρα του πάθους που της θόλωνε το καρδιακό τοπίο;
Μπορεί να έφταιγαν όλοι αυτοί οι πεθαμένοι συγγραφείς που την νανούριζαν ψιθυρίζοντας της άλλοθι για τα εγκλήματα κατά του εαυτού της.
"Ερωτική μυωπία" μουρμούρισε ο χάρτινος εραστής της...Τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της κι έπειτα έσκυψε και του έγλειψε αργά το αριστερό του αυτί, τα βλέφαρα, τις άκρες από τα χείλια, ράντισε τα δάχτυλά του με όσο αλκοόλ είχε ξεμείνει στο ποτήρι του και τον πέταξε στο αναμμένο τζάκι. Ξάπλωσε δίπλα του κι αποκοιμήθηκε...Ήταν η πρώτη νύχτα που κατάφερε να την κρατήσει ζεστή. Ίσως το πρωί σκαλίζοντας τις στάχτες να έβρισκε και την αυτοπεποίθησή της.
η αξία του κειμένου σου δυσανάλογη με την σπουδαιότητά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ, Κυπαρησία μου, που μου έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσω!
Εξαρτάται από την θερμοκρασία της νύχτας που ζέστανε ως κούτσουρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ευχαριστώ Βίκυ για τα καλά σου λόγια.
Κάθε φορά που το διαβάζω, "βλέπω" και κάτι ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν φοράς τρισδιάστατα γυαλιά λογικό είναι...Δεν ξεφεύγει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία μου η γραφή σου είναι συγκλονιστική...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΓΕ!!!
Χαίρομαι που σας άρεσε daddy...
ΑπάντησηΔιαγραφή