Ώρα εσπερινή προς βραδινή, λίγο πριν αποφασίσει ο ήλιος να μαζέψει τις τελευταίες ακτίνες του και να τις βάλει για ύπνο. Ημιξαπλωμένη σ' ένα παγκάκι κι η Δριβάλα λίγα μέτρα πιο πέρα να τραγουδάει Μαντάμ Μπάττερφλαϊ.
Τα πόδια μου γυμνά ακουμπούν στο χορτάρι και τα μυρμήγκια μου γαργαλούν τα δάχτυλα. Ηρεμία και νότες που χορεύουν στον αέρα και τα δαχτυλίδια του τσιγάρου μου ν' αναζητούν τα σύννεφα αφού το στόμα μου δεν μπορεί. Σχεδόν ευτυχία.
Πόσες περιττές ανάγκες έχουμε δημιουργήσει για να μην βλέπουμε τι πραγματικά μας λείπει στις μεγάλες πόλεις...Καμιά τους δεν μπορεί να εκθρονίσει το ζεστό άγγιγμα της φύσης, μόνο με επιστολές από το χέρι του Μίδα μοιάζουν, χρυσές και παγωμένες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φύση είναι θεραπευτική και σοφή. Αν μάθουμε να την ακούμε και να την βλέπουμε έχει να μας διδάξει πολλά. Νομίζω οτι από την στιγμή που επιλέξαμε να ζούμε μακριά της στην ουσία επιλέξαμε μια πλαστική ζωή, πλαστκά συναισθήματα και πλαστικά όνειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή