Η μύγα

Ο άντρας μύγα εκτελούσε χαμηλές πτήσεις μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος προσπαθώντας να ισιώσει τα τσαλακωμένα του φτερά. Όχι, δεν τα είχε τσαλακώσει εκείνη, δεν ήταν δική της δουλειά. Ήταν ερευνήτρια στην εταιρεία "το φαινόμενο της πεταλούδας" και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο της μελετούσε μυθιστορηματικές ηρωίδες και κατέγραφε τις ερωτικές τους συνήθειες. 
Ο άντρας μύγα συνέχισε να πετάει για λίγο. Ύστερα έχωσε το πόδι της καρέκλας ανάμεσα στα πόδια του κι αυνανίστηκε με τόση ένταση που  την στιγμή της κορύφωσης λίγο έλειψε να ξεριζώσει τα γεννητικά του όργανα. Δεν είχε προλάβει καλά καλά να τελειώσει όταν πέταξε  στο επόμενο καρεκλοπόδαρο  κι ύστερα στο επόμενο. Η γυναίκα τον κοιτούσε με οίκτο κι απογοήτευση. 
-Βλέπεις; της φώναξε η μύγα με φωνή κόκκορα, δεν μου λείπεις... Ποτέ δεν μου έλειψες.
- Θα σου έλειπα, απάντησε εκείνη ήρεμα, αν ήσουν βασιλιάς, αλλά δεν είσαι. Ο βασιλιάς δύναται να πηδηχτεί μόνο με τον θρόνο του κι όχι με την κάθε τυχαία καρέκλα που συναντά μπροστά του. Εξάλλου ποτέ δεν κατάφερα να αισθανθώ την παραμικρή συμπάθεια για τις μύγες.
Βουίζουν πολύ χωρίς λόγο. Είναι φορείς τόσων ασθενειών και δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά ενόχληση, τρέφονται με τον εμετό τους κι είναι άχρωμες. Το γεγονός ότι ξέχασα για λίγο το παράθυρο ανοιχτό και μπήκες δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε υποστώ για την υπόλοιπη σύντομη ζωή σου.
-Αν με φιλούσες θα γινόμουν πρίγκηπας, ούρλιαξε ο άντρας, αλλά δεν το έκανες. Ήθελες μόνο να σε κυνηγάω...
Κουράστηκα να σε κυνηγάω. Μείνε λοιπόν με τον εγωισμό σου.
-Δεν μου λείπουν οι πρίγκιπες, είπε εκείνη κοιτάζοντάς τον για τελευταία φορά. Το βασίλειο μου λείπει, συμπλήρωσε ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα. Φύγε τώρα και μην ξανάρθεις ποτέ. Πήγαινε να πετάξεις στον κήπο. Δέκα σκυλιά και πέντε γάτες αφόδευσαν πριν λίγο. Πήγαινε να φας , να χορτάσεις. Πήγαινε, είπε πιο αποφασιστικά αρπάζοντας μια κόκκινη μυγοσκοτώστρα που κρεμόταν στον τοίχο.
Ο άντρας μύγα πέταξε μακριά. 
Κάποιοι είπαν ότι τον είδαν να τριγυρνάει στον πισινό μιας αγελάδας, μαζί με εκατοντάδες ομοίους του, να γλύφει σχολαστικά  και να πετάει χαρωπά. 
Η γυναίκα αποκοιμήθηκε στα καθαρά της σεντόνια διαβάζοντας το "τέλος της ζήλειας". Πάντα μετά την έκτη σελίδα νύσταζε αφόρητα.

A. Kowch

Στα όνειρα της θα συναντούσε αυτό που επιθυμούσε, τίποτα λιγότερο.

Το δίλημμα

                     

Το βράδυ της Ανάστασης έπρεπε να πάρω αυτό το χάπι που ήταν πιο μεγάλο από το στόμα μου. Η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου με κοιτούσε ατάραχη. Την κατάπια χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η κοιλιά μου έγινε ένα μεγάλο διάφανο πορτοκαλί μπαλόνι. Ζεστάθηκαν όλα τα έμβρυα που ζούσαν μέσα της κι άρχισα να γεννάω ασταμάτητα.  Αναρωτιέμαι τι είναι προτιμότερο, να μαζέψω τα αίματα ή να ξαναβάλω την λάμπα στην θέση της...
Από ένα ερωτηματικό θα πνιγώ μια μέρα, να το θυμάσαι. Θα κρατήσει όμηρο τον λαιμό μου και δεν θα έχω να του δώσω τα λύτρα μιας απάντησης.

Boris Grigoriev- les enfants

Νυχτερινό 1

Ήταν ο καπνός του τσιγάρου μου που ανέβαινε στο ταβάνι και στριφογύρναγε προκλητικά αγκαλιά με τους καπνούς των άλλων χωρίς να νοιάζεται για συστάσεις.
Ήταν το φθηνό βλέμμα του άντρα που καθόταν απέναντι μου και προσπαθούσε να βρει τρόπο να παζαρέψει το δικό μου που ήταν κλειδωμένο στο χρηματοκιβώτιο μαζί μ' ένα κομμάτι από δέρμα φιδιού για να του φέρνει τύχη.
Ήταν ο τραγουδιστής που έλιωνε από τα πάθη του κι από την ναρκωμένη αναπνοή του κι η μουσική που σε παρακινούσε να κάψεις τα ξεχασμένα σκουπίδια πριν σε πνίξει η βρώμα.
Ήταν το ποτήρι με το ποτό που μέσα του βουλιάζει ο καθρέφτης μου και με κάνει να τα βλέπω όλα διπλά ενώ ασφυκτιώ και στα μονά.
Ήταν οι άνθρωποι που συνέχεια μπερδεύουν αυτή που γράφει μ' αυτή που κρατάει το στυλό και δεν ξέρουν σε ποια να μιλήσουν και τι να πουν.
Ήταν το πάτωμα που περπατάει περισσότερο από τα πόδια που το διακοσμούν κι έχει να πει ιστορίες που μπορεί και να μην βαριέμαι να τις ακούσω.
Ήταν η γυναίκα που μισεί τους ποιητές γιατί επιτρέπουν στο άσπρο χαρτί  να τα ρουφήξει όλα κι ύστερα τσιγκουνεύονται μισό χαμόγελο.
Ήταν και η άλλη που τους συμπαθεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ήταν η νύχτα που τινάζει το μαύρο της χαλί και γεμίζει σκόνες από αστέρια το κεφάλι μου και το αναγκάζει να φτιάχνει ιστορίες για να τη βγάλει καθαρή.
Ήταν όλα εκεί, στην γνωστή τους θέση 
μα εγώ έλειπα.