Κόκκινο, Λεμονιά, Παράθυρο

Milton Avery, Portrait of Marsden  Hartley

Ο γιατρός του ζητάει να θυμηθεί τρεις λέξεις...Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο.
Ο μπαμπάς ανοίγει το στόμα του αλλά δεν λέει τίποτα. Θα αστειεύεται, σκέφτομαι.
Ο γιατρός επαναλαμβάνει τις ίδιες λέξεις με την ίδια σειρά, κόκκινο, λεμονιά παράθυρο.
Ο μπαμπάς ανοίγει και πάλι το στόμα του...κόκκινο...

κόκκινο...
Έλα μπαμπά μην με τρελαίνεις, τρεις απλές γαμολέξεις είναι.
Ο γιατρός του λέει με υπομονετικό ύφος ότι γνωρίζει πως οι λέξεις είναι δύσκολες αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει να τις θυμηθεί. Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, επιμένει.
Ο μπαμπάς λέει κόκκινο... κόκκινο, λεμονιά...την άλλη δεν την θυμάμαι.
Ο γιατρός λέει πως είναι κάτι που υπάρχει στα σπίτια.
Δεν ξέρω, απαντάει ο μπαμπάς.
Δεν υπάρχει τίποτα στα σπίτια γιατρέ. Τίποτα...αυτή την λέξη έπρεπε να του βάλεις και θα την έβρισκε αμέσως. 
Οι άνθρωποι που τα κατοικούσαν  μεταβάλλονται σε κάτι άλλο που μοιάζει με την παλιά τους εικόνα αλλά δεν είναι. Σε κάτι οικείο και ταυτόχρονα τόσο ξένο. Τα νιάτα υποχωρούν στο οδόστρωμα των γηρατειών, τα συναισθήματα κουκουλώνονται από το πέπλο της μοναξιάς, ο ένας πηδιέται με τον άλλο για λίγα λεπτά πρόσκαιρης αδρεναλίνης κι εγώ χαμογελώ ένας θεός ξέρει γιατί. 
Ανήκεις στο τρία τοις εκατό του πληθυσμού που μπορεί ακόμα και χαμογελάει, μου είπε μια σύμβουλος ψυχικής υγείας προχτές στο μετρό. Αχ, της απάντησα και να ξέρατε... Ότι χρειάζεται να ξέρω το διαβάζω στο πρόσωπό σου κορίτσι μου. Χαμογέλα, χαμογέλα γιατί αλλάζεις τη διάθεση και στους  ανθρώπους γύρω σου, κάνε τα πάντα για να σώσεις το χαμόγελό σου, χαμογέλα no matter what.
Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, λέει ο μπαμπάς...κι εγώ χαμογελώ. Ναι μπαμπά, καημένε μπαμπά, κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, τώρα που ξέρω θα τα γράψω σ ένα μικρο χαρτί, σκονάκι, να τα έχω πρόχειρα αν φτάσω στα χρόνια σου, το θέμα μου τότε, όπως και τώρα θα είναι να θυμηθώ που  το χω κρύψει. Πάντα κάτι κρύβουμε και μερικές φορές το ξεχνάμε αιώνια κρυμμένο.
Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, φτου ξελευτερία  σε όλους.

(Α) Απουσία

Την συνάντησε ένα άδειο από όνειρα βράδυ να πίνει νερό στην  λίμνη των ευχών.
Κοιτάχτηκαν για ένα δευτερόλεπτο του αιώνα .
Τι ευχήθηκες; την ρώτησε
Να εξαφανιστώ, του απάντησε.
Σ' αγαπώ, της είπε.
Μέχρι πότε;
Μέχρι την ώρα που θα εξαφανισθείς.
Θέλω να βράζεις στα καζάνια της κόλασης του πάθους για πάντα, του ψιθύρισε στο αυτί...Μέχρι να μην μείνει τίποτα επάνω σου παρά μόνο η επιθυμία σου για μένα γυμνή πάνω στα άσπρα σου κόκαλα. Ύστερα θα τα κάψω να δω τι χρώμα έχουν οι στάχτες τους και θα τις πιω για να μπεις πάλι μέσα μου, να με επιθυμήσεις  από την αρχή και να μην έχει τέλος όλο αυτό μέχρι την μέρα που θα εξαφανιστώ.
Δέχομαι, ψέλλισε ξεροκαταπίνοντας εκείνος, μα αυτή είχε ήδη χαθεί.

Πρελούδιο 5

Μπλε νιφάδες έπεφταν
από την τρύπα του ουρανού
πάνω στους γυάλινους ανθρώπους.
Σιωπή βαθιά
κι ύστερα
άρχισαν ένας ένας να σπάνε
σε χιλιάδες κομματάκια
μικρά σαν κόκκους ζάχαρης.
Πότισε ο χρόνος 
κι από το χώμα φύτρωσε
ένα καινούργιο είδος
με μάτια ανθισμένα
και στην θέση της της γλώσσας
ένα κεντρί.

Ενδιάμεσα

Την έβλεπα να απλώνει ρούχα στη ταράτσα του τριώροφου.
Μια απλή καθημερινή σκηνή, θα πεις, ανάξια λόγου...
Δεν ξέρω.
Έτσι όπως φυσούσε ο αέρας κι έπαιρνε τα άσπρα σεντόνια 
και τα ένωνε με τα σύννεφα κι έτσι όπως φαινόταν κι αυτή μικρή και συγχρόνως θεόρατη ένα σκαλί κάτω από τον ουρανό, έμοιαζε αλλιώς.
Βλέπεις, είναι κάποιες μέρες που  καθαρίζει η ατμόσφαιρα και τότε νιώθω ότι  η ποίηση δεν γράφεται, μόνο αναπνέετε. Τις άλλες στέκεται αναποφάσιστη στο ενδιάμεσο, ανυπεράσπιστη στον ιδρώτα της πόλης.

   
( πηγή εικόνας : http://trigger.photoshelter.com )

Πινακοθήκη

Τοποθετημένο σε περίοπτη θέση
φωτισμένο με αντάξιους προβολείς
το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ
ξεφλούδιζε.
Ο καμβάς ξερνούσε
ανά τακτά χρονικά διαστήματα
αμφίβολες χρωματικές ποιότητες
διατηρούσε απαρέγκλιτα
σημεία που η πινελιά τοποθετήθηκε με σθένος.
Τα αυτιά μαράθηκαν κι έπεσαν
Στους δακρυγόνους αδένες
φύτρωσαν κροκοδείλια δάκρυα
άρεσαν στους επισκέπτες
συνοδευτικά με ολονύχτιους βρυχηθμούς
που αντιλαλούσαν στο στομάχι του
την ώρα που τους  χώνευε.
Η ασθένεια της παρακμής κράτησε καιρό
Μόνο κουκκίδες απέμειναν στο τέλος
κι ένας σκόρος παρθένος στη θέση της μύτης
να ροκανίζει ανόρεχτα χίλια εκτάρια μοναξιάς.
Ο συλλέκτης δεν άντεχε πια να το βλέπει.
Πίστεψε πως έχασε τα λεφτά του
το άφησε πίσω του.
Τι θλιβερό αστείο
αυτή η φράση, αυτή η πράξη.
Ότι αφήνεις πίσω σου
απλά δεν είναι μπροστά σου
Περιμένει υπομονετικά
τη στιγμή που θα γυρίσεις το κεφάλι
για να  γίνεις γλυπτό άλατος
στην αίθουσα τέχνης "Η γυναίκα του Λωτ".

Ποιητικό ύστερο :
Ξεθωριάζουμε, το πρόσεξες;
Και τα λόγια δεν είναι παρά πόρνες
ξεβάφονται βιαστικά, ξεπλένονται σχολαστικά 
λίγα λεπτά μετά την κορύφωση της ηδονής.

(εικόνα Alex Gross -Mixed Media on Antique Photograph)

Εδώ κι εκεί

Η άλλη όψη  στα ευρύχωρα νερά του Regarding Poetry. Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία! 

Η άλλη όψη

Μου είπαν ότι ζούσε σ΄ένα ενυδρείο.
Κυνηγούσε μικρές φυσαλίδες οξυγόνου κι έγλυφε τα τζάμια να διατηρούνται καθαρά.
Είναι σημαντικό να βλέπεις από μέσα έξω όσο και το αντίθετο.
Στις δώδεκα παρά ένα λεπτό έκλαιγε. 
Τα δάκρυα του έδιναν μια σχετική αλμύρα στο νερό κι έμοιαζε θαλασσινό. 
Προσομοίωση ζωής...
Στις δώδεκα και δύο λεπτά έβγαζε από την κατάψυξη
έναν μικρό ωκεανό και τον παρατηρούσε.
Ήταν όμορφος κι απέραντος μα δεν ήταν δικός του. Δεν είχε όρια, ούτε  σιγουριά, δεν υποσχόταν τίποτα. 
Στο ενυδρείο ήταν αλλιώς. Ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Στις δώδεκα και πέντε λεπτά αφού τον τοποθετούσε προσεκτικά  πίσω στην θέση του, ξάπλωνε σε μια γλιτσιασμένη  φτιαγμένη από πλαστικά φύκια αιώρα, για να κοιμηθεί.
Χνουδωτά κομμάτια πλαγκτόν της ζωής που είχε αρνηθεί του γαργαλούσαν την μύτη. 
Τα έσπρωχνε απαλά, μαζί τους και τα ίδια του τα όνειρα  που εκείνη την ώρα συνήθιζαν να έρχονται.
Στις οχτώ και δεκαέξι θα έστεκε στο ταμείο του φαρμακείου πληρώνοντας το φάρμακο για την αλλεργία.
 Στο ενυδρείο η ζωή είναι απλή, μόνο που απαγορεύονται τα ταξίδια.
Επιτρέπονται όμως οι αποσκευές. Θεωρούνται όργανα δολοφονικά.

(έργο Michael Sowa, πηγή εικόνας artistsandart.org )

Νυχτερινό 3

Ουρανοκατέβατη
μετρονόμος εναέριας κυκλοφορίας
χορευτικών παύσεων.
Αιωρούμενη
ορειβάτης πολιορκημένων αστερισμών.
Λαθρεπιβάτης
σε σώμα βόα σφιγκτήρα
Γλιστρούσε με χάρη στο σωλήνα της ζωής
ισορροπώντας στα όρια του ανέφικτου.
Τριβόταν με δύναμη επάνω του
έπειτα τον στραγγάλιζε ανάμεσα στα πόδια της
αφήνοντάς του μια μικρή ανάσα
ίσα ίσα για να μπορεί να αφουγκρασθεί
την στιγμή που θα του ψιθύριζε στο αυτί
Είσαι δικός μου
μέχρι το τελευταίο σου εν στύση μόριο.
                               

                                              
πηγή φωτογραφίας : http://midnightmartinis.tumblr.com

Regarding Poetry

Έχω την εντύπωση ότι τα ποιήματα που αρνούμαι να γράψω, τα βράδια βρυκολακιάζουν και ζητούν να πιουν μελάνι...

Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο Νικολόπουλο που με φιλοξενεί στο  Regarding Poetry  ανάμεσα σε εξαιρετικούς γραφιάδες.