Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Η μέρα της ακρίδας

                                                   
Μέρες πολλές στοίχειωνε την μεγάλη πράσινη γλάστρα η νεκρή ακρίδα.
Ο νεαρός φύκος έριχνε που και που την σκιά του πάνω της εξομοιώνοντας το χρώμα της με αυτό του χώματος και την εξαφάνιζε.
Η γυναίκα μπαινόβγαινε στο μπαλκόνι, ελπίζοντας ένα δυνατό φύσημα του αέρα να την πάρει και να την σηκώσει, να την πάει  έστω λίγα μέτρα πιο  μακριά, να χαθεί επιτέλους από το οπτικό της πεδίο.
Ο αέρας όμως είχε τα δικά του σχέδια... Ζευγάρωνε ήσυχα με την άνοιξη και δεν είχε όρεξη για δουλειά. Παρατηρούσε την ανθοφορία, φιλούσε απαλά τα μπουμπούκια για να φρεσκάρει την αναπνοή του  κι επιδιδόταν σε τρυφερούς εναγκαλισμούς με την ανεκτή τις περισσότερες των φορών, μεσημεριανή ζέστη.
Η γυναίκα είδε κι απόειδε, πήρε ένα μικρό χαρτονένιο κουτί από πούρα που είχε ξεμείνει στο ψυγείο της από την πρωτοχρονιά κι έβαλε την ακρίδα μέσα να πάει να την θάψει στο διπλανό οικόπεδο. Την ώρα που την σήκωνε, φορώντας το λευκό λαστιχένιο γάντι μιας χρήσεως, παρατήρησε πόσο έμοιαζε το γκρίζο καφέ σώμα της με τα δύο τρία ξερά φύλλα που ήταν πεσμένα παραδίπλα.
Πόσο μοιάζουν όλα τα πεθαμένα πράγματα, σκέφτηκε.
Ένα παιδί ακούστηκε να κλαίει δυνατά από το απέναντι μπαλκόνι.
Πόσο μοιάζουν όλα τα ζωντανά... μουρμούρησε σιγανά.
Ύστερα φόρεσε τα φτερά της ακρίδας κι έτρεξε να προλάβει να φάει την μέρα. Ποιος ξέρει αύριο με τι θα έμοιαζε... Ποιος δίνει εγγυήσεις για αυτά τα πράγματα...


(φωτογραφία : grasshoper by obicen)




                                                                                                                               

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Ο τυφλός ψαράς

Οι ανθρώπινες ιστορίες μπορούν να εμπνεύσουν. Μέσα από αυτές γινόμαστε ο άλλος, μπαίνουμε στα παπούτσια κάποιου άλλου και κοιτάμε τη πραγματικότητα. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό και πολύ απελευθερωτικό γιατί απεγκλωβιζόμαστε από τα στενά όρια της αντίληψης που ασυνείδητα ή συνειδητά έχουμε επιβάλει στους εαυτούς μας. Η ιστορία είναι το πέρασμα στην άλλη πραγματικότητα, η ανάγκη να συνδεθείς με κάτι που δεν είναι δικό σου και ταυτόχρονα είναι. Και οι ιστορίες αυτές έχουν κεντρικό ρόλο να παίξουν γιατί πρώτα πρώτα μπορεί να διαμορφώσουν πρότυπα και τα πρότυπα δημιουργούν αξίες και τρόπους συμπεριφοράς. Παλιότερα αυτοί που ‘παιρναν τα βουνά θεωρούνταν γραφικοί τώρα θεωρούνται πρωτοπόροι. Σε αυτή την εποχή χρειαζόμαστε ανθρώπους που έχουν αποσκιρτήσει από την καθεστηκυία, και έχουν αποφασίσει να φύγουν έξω από αυτό το μονοδιάστατο τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους. Οι ιστορίες του σήμερα είναι ο πολιτισμός του αύριο. 



Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από την ουσία του ανθρώπου. Είναι απαραίτητη μια ριζοσπαστική αναθεώρηση του κόσμου και της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, χρειαζόμαστε το πλημμύρισμα από την απελευθερωτική δύναμη του ουτοπικού πνεύματος, ότι όλα είναι δυνατά, ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο. Εάν δεν επινοήσουμε ένα νέο χάρτη για τις ζωές μας η προοπτική για αυτόν τον πολιτισμό διαγράφεται ζοφερή. Τα λόγια του Γκράμσι είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων». 
Από την συνέντευξη του Σ. Βογιατζή στο elculture.gr, ολόκληρη εδώ.

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Η συλλογή






Το μικρό κορίτσι με τα σγουρά φουντωτά μαλλιά φόρεσε το κόκκινο φουστάνι του, τα μαύρα λαστιχένια παπούτσια του και βγήκε στην αυλή να παίξει με τους άθραυστους φίλους   του. Μια κάμπια από πράσινο μουράνο Ιταλίας, ένα κολεόπτερο από φυσητό γυαλί με αχνές γαλάζιες γραμμές, μια πασχαλίτσα από φίνο κρύσταλλο που όταν την γαργαλούσες σου χάριζε το καμπανιστό της γέλιο κι ένα σκαθάρι φτιαγμένο από γυαλί ηλίου που άκουγε αποκλειστικά beatles.                                                
 Το μικρό κορίτσι έστηνε την μικρή του συλλογή ολόγυρα κι έβαζε τον νάνο που είχε ξεχάσει να επιστρέψει στο παραμύθι της Χιονάτης να την φυλάει. Μόνιμο μέλημα του νάνου ήταν να προσέχει να μην πλησιάσει κανείς στην μηλιά. Από καιρό υπήρχε η υποψία ότι τα μήλα της ήταν αληθινά κι όποιος τα έτρωγε θα γινόταν πραγματικός. Δεν υπήρχε κάτι κακό σ' αυτό. Αλλά όταν κάτι είναι πραγματικό πονάει αν το πετάξεις με δύναμη και γίνεται χίλια κομμάτια όταν σπάει.


                                          
                                                      

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

N.STOEV
Σκόπιμα αποφεύγω τον τελευταίο καιρό να γράψω κείμενο με πολιτική χροιά, όχι από αδιαφορία ούτε από έλλειψη σκέψεων μα γιατί πιστεύω ότι η ψήφος του καθενός μας, δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα θετικής ή αρνητικής επιρροής που δεχόμεθα από άλλους πολίτες αλλά αποτέλεσμα ζύμωσης κι εσωτερικής διεργασίας σύμφωνης με τα μηνύματα κι ερεθίσματα που έχουμε εισπράξει το χρονικό διάστημα που προηγείται της προεκλογικής περιόδου.
Μόνιμα γυρνάνε στο μυαλό μου σχεδόν απομονωμένοι οι στίχοι του Γ.Σεφέρη από το σπίτι κοντά στη θάλασσα
"-το κυνήγι ήταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια-" 
αλλά και οι στίχοι του Γ.Ρίτσου:
Η πολιτεία μας είναι δω.
Είναι παντού η πολιτεία μας.
Κουρελιασμένα πρόσωπα 
ένα καταφαγωμένο χαμόγελο
-τα βράδια τους είδαμε ορθούς
μπροστά στο γκρεμισμένο κατώφλι τους
ν' αποστηθίζουν τους αιώνες.
Μες στη φωνή τους ανασαίνει η πολιτεία μας.


Μια νέα κοπέλα καταμόναχη στο λαϊκό ζαχαροπλαστείο
δαγκώνει βουβά το μαντήλι της
μην ταπεινώσει τον κόσμο με την πείνα της.
Μες στο μαντήλι της είναι διπλωμένη η πολιτεία μας.


Ας έχουμε στο μυαλό μας πως ότι σπείρουμε θα θερίσουμε...
Καλό μήνα!